rapper genaamd Erwin op het podium te allerlei thema's zingen:
"Mi weri, mi weri, mi weri"
"Mi no wani stabiliteit"
" Mi no mang nanga den systeem ini a kondre dis moro"
In Zorg en Hoop woont een jonge dame Shirley die om 5 uur s'morgens
opstaat om eten te koken voor haar man die om kwart over 6 naar het werk
moet.
Zij heeft bij de Landbouwbank een lening genomen en een kapsalon thuis
opgezet.
Om 7 uur brengt ze haar 6 jarig zoontje naar school.
Om 9 uur s'morgens komen haar eerste klanten voor een haarbehandeling.
Ze heeft intussen met haar inkomsten een Toyota Corolla kunnen kopen.
In Latour woont een jonge Surinamer genaamd Johan die bij de SPWE een
opleiding lassen heeft gevolgd. Na 2 jaren voor een baas te hebben
gewerkt had hij de durf om een Mikro kredieten lening te nemen van SRD
11,000 en is thuis in de garage een las en constructie bedrijfje begonnen.
Zijn neefje van 21 jaar werkt intussen samen met hem.
Hij kreeg vorige week een grote opdracht om dievenijzer voor 4 grote
winkels te maken.
De woede van de boze rapper Erwin is gericht op Shirley en Johan.
Volgens Erwin krijgen Erwin en Johan alles gratis in het leven en hij niet.
Dit waanbeeld dat Erwin heeft, wordt door de sprekers op de
massameetings bevestigd.
Zo verlaat Erwin de NDP massameetings met het idee dat Shirley en Johan,
die in feite een verre neef en nicht van hem zijn, zijn maatschappelijke
vijanden zijn.
De sprekers naar wie hij luistert geven hem geen hoop en moedigen hem
aan om boos te worden op de winkelier waar hij elke dag op rekening
brood en levensmiddelen koopt.
Doordat hij geen hoop krijgt komen zijn talenten die hij heeft nooit tot
zijn recht.
Dit is een enorm verlies voor zichzelf, zijn buurt en Suriname.
In feite is hij blind omdat hij net als zijn neef Johan bij de SPWE
gratis kan leren om TVs te maken.
Hiermee zou hij binnen enkele maanden zijn eigen baas kunnen zijn en het
vervallen huis van zijn moeder kunnen beginnen op te knappen.
Wat doen Shirley en Johan dan verkeerd?
Absoluut niets.
Erwin is slachtoffer van de oorlog die de NDP al 30 jaar tegen de
middenklasse in Suriname voert.
Het beleid van de NDP veroorzaakt alleen maar armoede en misplaatste woede.
Dit is niet vreemd, omdat de partij niet in een sterke munt gelooft.
Zelfs Erwin zat te rappen: "Mi no wani stabiliteit", niet wetende dat
instabiliteit hem zal veroordelen tot een leven van permanente armoede.
Erwin is zo boos, dat hij de kansen in zijn leven niet kan zien.
De sprekers op de massameetings waar hij als rapper optreedt, laten hem
geloven dat de wereld niets aan hem te bieden heeft.
Dit, terwijl zijn eigen familie gretig gebruik heeft gemaakt van de
geboden kansen en hard op weg zijn tot de middenklasse te gaan behoren.
Wanneer de NDP in de regering zit, is er altijd sprake van een totale
oorlog tegen de middenklasse. Het is alsof armoede een beleidsdoel van
de NDP is.
Het eerste wat ze doen is vernietiging van de monetaire dekking.
De monetaire dekking is de ruggengraat van de middenklasse in Suriname.
Als de gulden of SRD valt wordt de levensstandaard van een ieder
vernietigd en wordt een ieder plotseling arm.
De gebruikelijke inflatie van boven 100% in een jaar zorgt ervoor dat
familieleden wekelijks naar Holland moeten bellen om het een en ander te
bedelen.
De inflatie van 1998 zorgde ervoor dat de 60 jarige man George na zijn
pensionering even hard moest blijven werken omdat zijn pensioen elke dag
vervloog.
Dit, terwijl hij na 37 jaren hard werken zijn rust nodig had.
Tijdens de revolutie, de eerste oorlog van NPDers tegen de Surinaamse
middenklasse, verlieten honderden onderwijzeressen en verpleegsters
Suriname uit wanhoop.
Hoe denkt de NDP dit land zonder jonge mensen op te bouwen?
Door de inflatie van 1999 kon Wonnie die bromfiets voor haar dochter
niet meer kopen omdat de aflossing elke maand hoger werd. Het kind moest
maar elke dag 4 bussen pakken om naar school te gaan.
Door de inflatie dekte de verzekeringspolis van meer dan 100,000
Surinamers de echte waarde van hun huis niet meer.
De inflatie betekende ook dat de spaargelden van de middenklasse
omgerekend $ 5 waard zijn geworden.
Door de meelschaarste in 1985 gingen 50,000 Surinaamse kinderen zonder
brood naar school.
Om de oorlog tegen de middenklasse compleet te maken moest het best
draaiende staatsbedrijf in 1998 ook worden verkocht.
Staatsolie werd bijna als economische misdaad tegen de middenklasse door
de NDP regering verkocht.
De derde oorlog van de NDP tegen de middenklasse resulteerde in mei 1999
in een volksopstand toen 80,000 mensen op straat kwamen om het aftreden
van de regering Wijdenbosch te eisen.
De keuze die de kiezer heeft op 25 mei 2010 is dus heel simpel:
A. Vooruitgang met het Nieuw Front
B. Een vierde oorlog van de NDP tegen de Surinaamse middenklasse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten