Suriname is historisch een agrarisch land geweest en er was een tijd dat Suriname met haar honderden plantages Europa van bijna alles voorzag.
Wageningen was aan het begin van de vorige eeuw het beste voorbeeld voor mechanische rijstproductie in de wereld.
Door de jaren heen is er veel verdiend in de rijst sector en er is ook veel misgegaan.
In ieder geval zijn de omstandigheden vandaag de dag zodanig, dat er voldoende kansen voor ondernemers zijn om hun brood te verdienen.
Suriname heeft historisch veel witte rijst geëxporteerd.
Dit zal natuurlijk door moeten gaan maar onze rijstproducenten moeten de concurrentie vanuit Azië niet onderschatten omdat de arbeidskosten daar veel lager zijn en als gevolg daarvan zijn de prijzen van rijst producten lager dan de onze.
De rijstsector blijft voor redenen als voedselzekerheid en voedsel veiligheid belangrijk voor Suriname.
We hebben altijd meer geproduceerd dan de behoefte van onze lokale markt en dit moet zo blijven.
Het probleem van de afzet markten voor Surinaamse rijst is opgelost.
Vanaf 2003 mag Suriname op jaarbasis MT 10000 rijst exporteren naar Brazilië.
Volgens de net getekende Economische Partnerschaps Overeenkomst (EPA) met de Europese Unie mag Suriname “duty free, quota free” (invoerrechtenvrij en zonder quota’s) rijst exporteren naar de EU markt.
Afzetmarkten van rijst zijn dus niet langer ons probleem.
Aan volwitte rijst is in 2009 voor een bedrag van SRD 77,881,917,613.67 geëxporteerd naar de Caricom. Aan ongepelde rijst is in dat jaar voor een bedrag van SRD 54,456,789,690.60 geëxporteerd naar de Caricom.
Dit is één van de redenen waarom Suriname vanaf 2008 een handelsoverschot met de Caricom heeft. We exporteren meer naar de Caricom dan wij van de Caricom importeren.
Vanuit de overheid is er de afgelopen jaren ook SRD miljoenen geïnvesteerd om de infrastructuur in de rijst sector te verbeteren. Ook aan rijstras verbetering wordt er continu gewerkt.
Met EU fondsen is vanuit het project “Competitiveness of the Rice Sector” een bedrag van Euro 8,630,986.67 geïnvesteerd in de Surinaamse rijst sector.
De commerciële banken in Suriname hadden tegen het derde kwartaal van 2009 een bedrag van SRD 70,1 miljoen aan leningen verstrekt aan de landbouw sector, waaronder de rijst sector.
De Landbouw Bank heeft in 2007 meer dan 50 kredieten verstrekt voor een totaal bedrag van meer dan SRD 2 miljoen aan de rijstboeren.
In 2008 heeft deze bank meer dan 80 kredieten verstrekt aan de rijst sector voor een bedrag van meer dan SRD 7.6 miljoen.
In 2009 heeft de bank meer dan SRD 3.3 miljoen aan kredieten verstrekt aan de rijstsector.
Er is dus veel ondersteuning aan de rijstsector.
Wat moeten we dan wel doen om de concurrentie van producenten uit Azië aan te kunnen?
Suriname heeft met betrekking tot rijst een marketing probleem.
Eigenlijk is het geen probleem omdat Surinamers de marketing kennis en creativiteit hebben om het probleem op te lossen. We moeten dus eerder spreken van een uitdaging.
Hiermee wordt bedoeld dat wij naar nieuwe “niet traditionele markten” moeten kijken en aan “product ontwikkeling” moeten doen.
Product Ontwikkeling betekent gewoon weg nieuwe rijst producten maken.
De Amerikaanse markt is een gigantische markt van meer dan 300 miljoen mensen die elke dag om 6 uur in de middag thuiskomen.
De behoefte bestaat aan voedzame maaltijden die binnen 20 minuten kunnen worden gekookt.
De doorsnee Amerikaan kookt geen rijst zoals de Surinamer maar is wel een lekkerbek en eet wel graag voedsel uit andere culturen.
Chinees, Japans, Indisch en Mexicaans eten wordt veel verkocht in Amerika.
Elk jaar worden er met succes 6 typisch Mexicaanse gerechten op de Amerikaanse markt gebracht. Via een marketing campagne worden de gerechten op een vriendelijke manier aan de Amerikanen geïntroduceerd.
Hier is precies waar er een kans is voor de Surinaamse ondernemers in de voedsel branche.
Wij kunnen moksi alesie typen rijst in kleine verpakkingen, zeg voor twee personen of family size, op de markt brengen. De rijst is dan al voorgemixt met alle specerijen en alleen water hoeft eraan te worden toegevoegd.
Voor de Amerikaan moet het niet te ingewikkeld zijn daar ze geen rijst kokend volk zijn.
Wat wij dan doen is gewoon onze cultuur verkopen want de mogelijkheden zijn onbeperkt.
De psychiater Dr. Otmar Buyne heeft boeken geschreven over de Surinaamse culinaire kunst met letterlijk tientallen moksi alesie soorten.
Dit is geen praatje, de recepten zijn duidelijk vastgelegd.
Elk jaar kunnen nieuwe smaken op de markt worden gebracht zoals:
Moksi Alesie met gedroogde groenten en Omega III voor gezondheids bewuste mensen
Moksi Alesie met droge garnalen
Moksi Alesie voor vegetariërs
Rijst met Surinaams Indische kruiden
Moksi Alesie met Creoolse kruiden
Javaanse rijst
Masoesa rijst met kokosmelk smaak
Moksi Alesie met weinig zout (sodium) voor bloeddruk patiënten
Hoe kunnen we de Surinaamse nasie goring vergeten?
De mogelijkheden zijn onbeperkt en Surinamers hebben voldoende creativiteit.
Een Amerikaanse markt van meer dan 300 miljoen mensen staat te wachten.
Op elk segment van de Amerikaanse markt kan worden ingespeeld.
Aan rijst productie zullen we ook geen gebrek hebben.
Lezer, u ziet dat met creativiteit er vele kansen liggen in de rijst sector.
Laten we niet weer wachten op buitenlanders om ons dit te komen wijzen.
Op deze manier betreden we dan een andere markt met nieuwe producten.
De toegevoegde waarde van onze rijst is dan veel meer dan de traditionele witte rijst die we in feite nu als een grondstof moeten zien. Een grondstof voor een reeks van andere voedsel producten.
In Suriname is er te weinig aan product ontwikkeling van rijst gedaan, terwijl we zien dat er wereldwijd in de afgelopen jaren nieuwe rijst producten zijn ontwikkeld zoals instant rice en microwavable rice.
We moeten dus als land gewoon mee gaan en aan de hedendaagse behoeften van wereld markten en hun culturen voldoen.
De economie is dankzij het gevoerde beleid van het Nieuw Front thans stabiel om vele van deze initiatieven uit te voeren.
NPS secretariaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten