NPS’ers schrijven:
SASUR: de voornaamste les:
De regering Bouterse is voor de robber barrons.
Voor het kapitaal, tegen de muziek.
Met de intrekking van de beschikking van SASUR heeft president Bouterse weer eens getoond welke belangen hij dient en hoe hij te werk gaat.
Hij kon kiezen tussen eigenaren van televisiestations aan de ene kant en kunstenaars aan de andere kant, tussen macht en kapitaal enerzijds en het creatieve talent anderzijds.
Hij kon kiezen voor ordening van het muziekgebruik in Suriname of voor het ongecontroleerd gebruik van muziekproducten.
Hij kon kiezen voor ondersteuning van de internationale rechtsorde betreffende muziekauteursrechten of voor het voortzetten van de illegale roof van muziekproducten door Surinaamse mediakapitalisten.
Hij koos voor macht en kapitaal en tegen creatief talent. Hij koos voor de eigenaren van radio- en televisiestations en tegen de makers van muziekproducten. Hij koos voor de illegaliteit en tegen de internationale rechtsorde. Deze keuzes werden bewust gemaakt, tegen adviezen in.
Goedkoop machtsvertoon.
Dat hij deze keuzes maakte was van te voren voorspeld. Wij kennen zijn gedrag en zijn opstelling. We hebben er al meer dan dertig jaar ervaring mee.
Het kan hem niet schelen of SASUR naar de rechter stapt en de overheid wordt veroordeeld tot het betalen van schadeloosstellingen aan SASUR. Het komt niet uit zijn zak. Dat laatste is een heel belangrijk punt. Hij loopt persoonlijk geen schade op. Verder kan hij op een hele goedkope manier (goedkoop voor hem, duur voor de belastingbetalers) even doen alsof hij een daadkrachtige president is.
Muziekauteursrechten internationaal en nationaal.
De eigenaren van radio en televisiestations hebben, samen met hun politieke handlangers in het parlement, de kwestie van Sasur voorgesteld als een zaak van nationaal belang. Sasur zou slechts een instrument zijn om geld over te maken naar het buitenland.
Inderdaad is het zo dat de radio en televisiestations voornamelijk buitenlandse muziek afdraaien. Ze betalen er immers geen cent voor. Als ze er voor zouden kiezen voornamelijk muziek van Suriname, Guyana en het Caraibisch gebied af te draaien, dan zou het geld dat Sasur zou innen in ons land en in onze regio blijven.
Een klein land als Jamaica verdient behoorlijk veel geld dankzij de internationale populariteit van Jamaicaanse muziek en dankzij muziekauteursrechten, die er voor zorgen dat Jamaicaanse artiesten vanuit de hele wereld geld krijgen voor hun muziek. Een Trinidadiaanse artiest die er in slaagt om met een “chutney” hit door te breken in India wordt dankzij muziekauteursrechten in een klap schatrijk. Er zijn een aantal Surinaamse artiesten die vanwege het feit dat hun muziek in het kleine Frans Guyana wordt afgedraaid een behoorlijke boterham verdienen, omdat Frans Guyana (Frankrijk) zich houdt aan de betaling van muziekauteursrechten.
Mediakapitalisten versus componisten.
De meeste Surinaamse muziekauteurs zijn voor het uitbrengen van hun composities volledig afhankelijk van de mediakapitalisten. Componisten die hun Suripop composities indienen bij Werner Duttenhofer moeten een verklaring ondertekenen waarbij zij afstand doen van hun auteursrechten. De heer Duttenhofer en zijn stichting zijn op deze wijze eigenaren geworden van een omvangrijk Surinaams muziekrepertoir, waarin liederen voorkomen die zijn gaan behoren tot ons nationaal cultureel erfgoed. Deze muziek wordt in Nederland door verschillende radiostations regelmatig afgedraaid en er worden Suripop shows georganiseerd in Nederland. De componisten krijgen voor dit alles niets, geen cent. Alle royalties gaan naar Duttenhofer cs. Natuurlijk wil Duttenhofer niet dat er een van hem onafhankelijk Sasur komt bemoeien met auteursrechten.
Muziekauteursrechten kunnen een middel zijn om de Surinaamse muziek groot te maken en de afhankelijkheid van Surinaamse artiesten van de Surinaamse mediakapitalisten te doorbreken. Dat interesseert Bouterse niet. Waar elke rechtgeaarde regering de zwakken tegen de sterken beschermt, kiest deze regering, met haar korte termijn visie, altijd alleen maar voor de sterken. De intrekking van de Sasur beschikking is daarvan het zoveelste voorbeeld.
Morele zwakte.
Wat gedemonstreerd is, is geen kracht, de kracht om het goede te doen, de kracht die nodig is om de wet te handhaven. Wat wel gedemomstreerd is, is de morele zwakte die de kant kiest van de sterken tegen de zwakken. Bouterse is door de knieen gegaan voor de “hype” die door de mediakapitalisten is opgefokt.
Nog nooit eerder is er over een of ander probleem zo’n hype geproduceerd als over de betaling van royalties door de Surinaamse media-kapitalisten.( En dit terwijl nog geen enkel mediabedrijf in Suriname een cent royalties betaalt.) Kinderhuizen worden gesloten. Vuilnis wordt niet opgehaald. Alleenstaande bejaarden liggen ziek in bed met doorliggingswonden, terwijl het dak lekt en de muizen aan hun tenen knagen. Er woedt een dengue epidemie. Het minimumloon. Geen van deze issues kreeg ooit zoveel aandacht als Sasur. De mate waarin de regering , het parlement, bekende Surinamers, religieuze leiders, journalisten en anderen zich hebben laten meeslepen door de gecreëerde hype is illustratief voor wat er mis is met onze media en onze politiek.
De media als instrument van klassenstrijd.
Wat kunnen wij leren uit de hele rel rond Sasur? We hebben gezien het vermogen van de media om mensen als kuddedieren op te jagen in een bepaalde richting, en om elke vorm van rationele dialoog te overschreeuwen. Dit vermogen om het collectief bewustzijn te richten en te vullen wordt dagelijks ingezet om de consumptie van geïmporteerde spullen en modeverschijnselen aan te jagen.
De Sasur hype heeft duidelijk en met grote kracht het klassebewustzijn van de mediabazen en de nieuwe heersende klasse gedemonstreerd, dwars door alle ethnische groepen en dwars door alle partijpolitieke geledingen. Parlementariers van coalitie en oppositie hebben zich verenigd tegen Sasur. Parlementarier Gajadien sprak in een tv-programma van een “historisch moment”. (Zien we hier de voorschaduwing van toekomstig politiek verraad ?)
Suriname is geen eiland. Suriname is een open maatschappij met sterke bindingen en uitwisselingen met internationale metropolen, vanouds Nederland, daarna ook Amerika, en nu met meerdere centra in alle delen van de wereld. De muziek die onze media-bazen draaien en promoten komt van buiten. De films die ze vertonen, de teksten die ze drukken, alles komt van buiten. “Gratis”. Ze stelen van internationale en nationale artiesten. De Sasur hype kan gezien worden als een kleine plaatselijke clash in de mondiale klassenstrijd tussen de eigenaren van mediakanalen en de creatieve arbeiders, die wereldwijd voor “content” (inhoud) zorgen.
Jammer genoeg is het klassebewustzijn van de werkende bevolking, inclusief journalisten en poku mans, niet zodanig ontwikkeld dat ze inzien dat het stelen van creatief werk van kunstenaars uit andere landen, ook een aanslag is op hun rechten. De nationale artiesten zijn vanwege onze kleine markt compleet afhankelijk van de mediabazen. Surinaamse artiesten zijn al blij als hun plaatje een keertje wordt afgedraaid. Wat bijna nooit gebeurt, want de media kiezen voor de buitenlandse producten waarvoor ze niets betalen.
Misbruik van nationalistische retoriek.
De parlementariërs die zich tegen Sasur hebben opgesteld misbruiken daarbij nationalistische retoriek: “De royalties gaan naar het buitenland, wij hebben er niets aan.” “ Het betalen van royalties past niet in de “Surinaamse realiteit”, zeggen ze. “De voorzitter van Sasur is een Nederlander, hij moet opdonderen”. De “nationalistische” voorstellingen worden gebruikt om het ware conflict te versluieren: het conflict tussen mensen die de productiemiddelen ( de tv zenders, de drukkerijen) bezitten en degenen die de slechts hun eigen creativiteit en arbeidskracht bezitten.
De Sasur hype was bedoeld om te verduisteren en te misleiden. Maar uiteindelijk heeft het de ware aard aan het licht gebracht van de populistisch-nationalistische stroming in de Surinaamse politiek: ze is de ideologische bovenbouw van de informele economie, die bestaat bij gratie van illegaliteit. Ze is tegen de rechtsstaat, tegen de internationale rechtsorde, tegen het Surinaamse volk en tegen alle mediawerkers,schrijvers,producenten van beeld en geluid, software ontwikkelaars en kunstenaars in de hele wereld.
Dat is de voornaamste les: de regering Bouterse is voor klasse van de robber barrons, die in Suriname is opgekomen in de jaren van de militaire diktatuur.
H.van Ommeren
NPS activist Wanica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten