►Nieuws

Geschiedenis van de NPS

Een beschrijving in vogelvlucht.

Overwinnen in de politiek is het werk van vele handen en harten

Deel 9

 

Op zoek naar ondersteuning bij de VHP.

De toenmalige Bevelhebber nodigde Mr.J.Lachmon wederom begin juni 1983 uit om steun te krijgen vanuit de hindostaanse gemeenschap voor zijn toen reeds mislukte “Revo”.Aangezien de VHP geen contact had met haar achterban sinds februari 1980 kon zij geen goede inschatting maken waarom haar achterban niet de steun gaf die het ondemocratisch militair regiem wenste.

 

October 1983 werd de VHP voorzitter wederom door de bevelhebber Bouterse uitgenodigd. Ditmaal wenste men commentaar van Lachmon op de“Hoofdlijnen van het concept-programma”van de geproclameerde 25 februari beweging- de politieke organisatie van de revolutie-. Nadat lachmon zijn visie m.b.t. “Hoofdlijnen van het concept-programma” aan de militaire leiding gegeven had hoorde hij weer in mei 1984 van laatsgenoemde.Toen wenste men de visie van Lachmon m.b.t. “de structurering en beleving van de democratie in Suriname”.Aangezien Lachmon dit als  onderwerp aanmerkte als “een gewichtige aangelegenheid van staatsbelang” wenste hij de NPS te betrekken. Zo werd aan de NPS het memorandum”Basisprincipes en structuren voor de democratie in Suriname” voorgelegd voor commentaar. Aangezien de NPS zich niet onttrok van de realiteit heeft zij haar medewerking verleend enkel om te komen tot een vreedzame wijze van terug keer naar een democratische staat waarin de rechten van de mens gegarandeerd werden.

 

Na lange en fundamentele discussie’s werd dit geamendeerd memorandum met de inzichten van de VHP en de NPS aan de militaire leiding gepresenteerd.Na deze fase werd het voorstel gedaan om de KTPI te betrekken in het verdere traject van herdemocratisering.Aangezien het verbod op vergaderen van politieke partijen nog gold en de noodtoestand nog van kracht was, kon de partij haar structuren en achterban in die fase van de strijd niet consulteren.Het vertrouwen in de leiding van de partij was evenwel heel groot.

 

In 1985 werd toestemming verleend aan de gevestigde partijen NPS-VHP en de KTPI om intern beraad te voeren en zo werd het mogelijk om op 11 october 1985 een motie aan te nemen in de partijen.In onze partij werd in die motie het vertrouwen uitgesproken in de NPS-leiding onder voorzitterschap van Henck Arron en hem toestemming verleend om samen met de overige twee partners de dialoog met het Militair gezag voort te zetten.

 

De dialoog fase werd ingezet. De uitgangspunten voor een politiek raamwerk waren:

a)      de nota ”Basisprincipes en structuren voor de democratie in Suriname”

b)      Advies Denkgroep dat in de wandelgangen bekend stond als “de Denktenk” wat reeds door de militairen ingesteld was in 1984 op 25 januari.

 

Uit de dialoog rolde onder andere uit dat een bij “wet” ingesteld vertegenwoordigend lichaam zou worden ingesteld onder de naam “De Nationale Assemblee”. Dit werd dan ook bij decreet -17 gedaan op 31 december 1984 De vertegenwoordigers zouden komen uit de Revolutionaire leiding-de Vakbeweging en het Bedrijfsleven.De Assembleeleden zouden door deze drie partners worden aangewezen.

De primaire taak van De Nationale Assemblee was het voorbereiden van de Grondwet.een juridisch document. De Nationale Partij en haar partners hebben erop gewezen dat een volksvertegenwordiging naar haar mening door het volk moet worden aangewezen bij algemene vrije en geheime verkiezingen.

De politieke partijen vaardigden geen leden af  op grond van dit principe.Met het oog op het te bereiken resultaat n.l. het komen tot een democratische rechtsstaat.De partijen hebben toen geconditioneerd meegedaan in het Topberaad- het toenmalig hoogste politiek uitvoerend orgaan -. De conditie hield in dat de participatie zich zou beperken tot de politiek bestuurlijke orde.

 

In de denktank werden lange en indringende discussie gevoerd m.b.t. sociaal-economische , de educatieve en de sociaal maatschappelijke orde waar ook een accoord werd bereikt. Over de politiek bestuurlijke orde gingt dat moeizamer en kwam men uiteindelijk toch tot een accoord.Wederom speelde het belang van het volk om zo snel als mogelijk terug te gaan naar de democratische rechtsstaat een rol.Met de overeenkomsten van de verschillende beleidsdomeinen werd op 23 november in het kader van 10 jaar staatkundige onafhankelijkheid “het politiek akkoord” gesloten tussen enerzijds het militair gezag en de 25 februari beweging en de NPS-VHP en de KTPI. Dit “Politiek akkoord” werd op een vergadering op het onafhankelijheidsplein voorgelezen door de voorzitter van de benoemde Nationale Assemblee dhr.Ulrich Aron.

 

Bij de evaluatie van het “Politiek akkoord” werd door het militair gezag en de sociale partners geconstateerd dat de uitvoering van het akkoord niet de gewenste resultaten had opgeleverd. Een beroep werd gedaan op de politieke partijen om volledig te participeren, dus ook in de regering. Om tegemoet te komen aan deze wens gingen de partijen terug naar hun achterban alwaar mandaat werd verkregen.