Geschiedenis van de NPS
Een beschrijving in vogelvlucht.
Overwinnen in de politiek is het werk van vele handen en harten
Deel 8
Op 11 maart 1982 vroeg in de ochtend, trilt Suriname op zijn grondvesten. Op de radio wordt aangekondigd dat het land is overgenomen door Luitenant S.Rambocus en sergeant-majoor Wilfred Hawker. 'We gingen over tot daden opdat er een eind zou komen aan dictatuur, onderdrukking, terreur, machtsmisbruik, willekeur, misleiding en volksverlakkerij', was de motivatie van Rambocus zijn handelen. Hoewel het op het eerste gezicht erop leek dat de zogeheten Rambocuscoup was geslaagd -Bouterse zou zijn vluchtplannen al hebben gemaakt- gaat het mis. Vermeldenswaard is dat Bouterse c.s. in de Surinamerivier sprongen toen de YP bestuurd door de ene Lachman het Fort Zeelandia naderde. De bemanning van een van de pantserwagens die Fort Zeelandia( waar Boutserse zich had verschanst) zou aanvallen, loopt over. Daardoor ontstaat verwarring waardoor Bouterse en zijn mannen de kans schoon zien Wilfred Hawker en Surendre Rambocus te arresteren. Met Hawker wordt -als dissident van de Groep van Zestien- keihard afgerekend. Zonder enige vorm van proces wordt hij standrechtelijk geëxecuteerd. In de vroege ochtend van 8 december 1982 wordt Surendre Rambocus uit zijn cel gehaald en overgebracht naar Fort Zeelandia.Daar wordt hij geëxecuteerd.De verrader Lachman die een celstraf uitzat vanwege de moord op landbouwer Mahesh te Uitkijk, werd beloond en mocht terugkeren bij de Militaire Politie. Hij werd een poos daarna dood gevonden in het district Commewijne
Het Militair gezag kondigde op 11 maart 1982 ook de “Oorlogstoestand af” bij Decreet A-7. Volgens dit decreet konden burgers en militairen in eerste instantie voor het kader van het nationaal leger terecht staan.Dit lichaam zou “Krijgsraad te velde” genoemd worden. De militaire rechter kan, de verdachte gehoord,beslissen dat ten aanzien van de verdachte de doodstraf voltrekken door een vuurpeleton middels de kogel en tenslotte dat de veroordeelde de executie geblinddoekt zal ondergaan.
De ontwikkelingen volgden mekaar snel op. De adviseurs van de onderdrukkers kwamen met een ander instituut om de onderdrukking te verstevigen.Het Decreet van 25 maart 1982 stelt vast dat er een Beleidscentrum is dat samengesteld wordt door het Militair Gezag. Bij dit centrum berust de hoogste bestuurlijke macht. Het Beleidscentrum bepaalde ook de koers van het revolutionair proces en stelt het algemeen regeringsbeleid vast.Op dezelfde datum werd ook een Adviescollege ingesteld die de regering en het Beleidscentrum moest adviseren.
Het decreet A-11 dat ingesteld werd op 25 maart 1982 was voor menig Suriname een masquerade voor het autocratisch regiem.In dit decreet werd het “statuut basis rechten en plichten van het surinaams Volk gepubliceerd.Op 8 december 1982 werd opnieuw duidelijk dat de revolutionaire leiding- de bevelhebber en de politiek leider van de 25 februari beweging slechts loze beloften deden aan het volk.
De revolutie loopt compleet vast en de keel van de Surinaamse samenleving werd steeds verder dichtgeknepen.Het volk werd steeds bewuster van de vaste overtuiging die de moederpartijen NPS-VHP hen steeds had voorgehouden dat ontwikkeling slechts in vrijheid tot stand komt met waarborging van de fundamentele rechten van de mens.
Zonder democratie geen vooruitgang en ontwikkeling.
Rond de jaarwisseling van 1980 werd de voorzitter van de VHP benaderd door dictator D.Bouterse voor ondersteuning van het zgn.Revolutionair proces.Men wilde brede lagen van de bevolking betrekken bij het “proces”. Tot eer van de heer Mr.J.Lachmon mag gezegd worden dat hij aan de militaire leiding heeft aangegeven dat de betrokkenheid van de NPS leiding van belang is bij discussie’s van dergelijke politieke issue’s.Om stabiliteit-vrede en vooruitgang te bereuiken zonder o.a. de NPS is niet haalbaar.De militaire leiding stelde zich in eerste instantie terughoudend op maar stemde korte tijd daarna in. Op 26 februari 1981 ontmoetten de voorzitters van de NPS en de VHP mekaar ten huize van de heer Ramdien Sardjoe.Het overeenkomen over essentiele beginselen zoals herstel van de democratische structuren en de rechtsstaat gedachte was voor deze partijen principieel. Het militair Gezag brak haar belofte aan het Surinaamse volk dat er op korte termijn verkiezingen gehoiuden zouden worden. Ze macheerden “links” beinvloedt en geindoctrineerd door de Nicaraguaanse-Cubaanse en Grenediaanse revolutie.
Toen het Militair Gezag wederom haar woord niet hield ter gelegenheid van de proclamatie van een “ politieke overeenkomst op de arbeidersdag op 1 mei 1982” tussen de VHP,en NPS enerzijds en het militair gezag anderzijds trad een periode in van stilte.
Verzet
Het verzet tegen de militaire dictatuur en afkeer tegen het militair regiem nam immense proporties aan in Oktober 1982.Op 31 oktober vond dan ook een grote porotestdemonstratie plaats van vakbonden-studentenverenigingen en andere maatschappelijke groepen. Zondag 31 oktober werd een historische dag in de geschiedenis van Suriname. Er werden twee belangrijke massameetings gehouden. De bijeenkomst van Bouterse en Bishop in het zogenaamde 'fort Bomika' aan de Kernkampweg. trok zo’n duizend belangstellenden, terwijl er bij de massameeting van Daal op het terrein van 'De Moederbond' aan de Coppenamestraat ongeveer tienduizend bezoekers aanwezig waren. Daal leverde felle kritiek op het ondemokratisch –militair- regime.De opkomst van de meeting in Fort Bomika was een vernedering voor Bouterse.Twee opmerkelijke uitspraken van Maurice Bishop en Desi Bouterse waren resp:” revolution is not a tea party- as we are sworn enemies to them so are they sworn enemies to us”-
“Ik ga de rekening die Daal gepresenteerd heeft, hem betalen. Maar de banken zijn gesloten dus zal ik hem contant betalen en het kleingeld mag hij houden”.De nieuwsbladen De WEST en De Ware tijd plaatsten zich duidelijk achter de massameeting van de Moederbond door het hoofdartikel er aan te besteden.Het verslag van Bouterse en Bisschop verschenen in DE WEST op pagina 4 en in De Ware Tijd op pagina 11. Op 2 november 1982 schortte de Moederbond de acties op te na overleg met het beleidscentrum dat toezegde dat er meegewerkt zou worden aan de totstandkoming van nieuwe, controleerbare, democratische structuren. De Associatie voor Democratie bood op 23 november 1982 een nota aan de dictator Bouterse waarin gepleit werd voor een moderne rechtsstaat, een grondwet, een heroriëntatie van het leger in het staatsbestel en een basisovereenstemming tussen legerleiding, politieke leiders, vakbeweging en bedrijfsleven over het te volgen beleid in de overgangsfase. Op donderdagochtend 2 december 1982 werd zo’n vreedzame betoging van studenten en middelbare scholieren hardhandig neergeslagen door de politie.
Het breken van het verzet uit de totale samenleving zou niet zonder bloed vergieten plaatsvinden. 15 tegenstaanders van het militair bewind werden in de nacht en de ochtend van 7 op 8 december 1982 opgepakt en na marteling op brute wijze vermoord. De gebouwen van 'De Moederbond', de radiostations ABC en Radika de drukkerij van 'De Vrije Stem', op 8 december 1982 werden in brand geschoten.Internationaal kwam Suriname compleet geisoleerd te staan. De ontwikkelingshulp werd stop gezet en het corruptief beleid van de machthebbers van toen werd voortgezet terwijl de bevolking verloederde
Onder de vijftien slachtoffers van 8 december 1982 bevonden zich journalist Leslie Rahman, journalist Bram Behr, journalist en Informa eigenaar Jozef Slagveer, journalist en actief lid van de Associatie van Hoofdredacteuren en Media-eigenaren, Frank Wijngaarde en de eigenaar van radiostation ABC, André Kamperveen. Maar ook de advocaten Kenneth Gonçalves, John Baboeram, Harold Riedewald en Eddy Hoost, vakbondsman Cyrill Daal, universiteitsdocenten Gerard Leckie en Suchrin Oemrawsingh, ondernemer Robby Sohangsingh en de militiaren Surindre Rambocus en Jiwansingh Sheombar werden om het leven gebracht door de militairen.[1]
Sunil Oemrawsingh
Secretaris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten