De bruggen over de Suriname en Coppename rivieren worden door de NDP en DNP 2000 fracties in het parlement aangehaald als te zijn hun wapenfeiten. De NDP heeft 10 jaren gewacht om over de bruggen te praten omdat terwijl de bruggen werden afgebouwd, het volk zich gereed maakte voor een volksopstand. Het merkwaardige hierbij was dat de voorzitter van de NDP in mei 1999 zelf mensen op straat bracht in protest tegen zijn eigen regering. Begrijpelijk, omdat hij tegen die tijd al ontslag had gehad van zijn president Wijdenbosch in zijn hoedanigheid van adviseur van staat. Zo ontevreden was hij over het beleid van de toenmalige president, de man die hij nu tot ondervoorzitter van de NDP heeft gemaakt.
Anyhow, de NDP maakt in deze context ook het verwijt dat het Nieuw Front geen grote zaken als een brug kan realiseren.
Er bestaat echter geen grotere misrepresentatie van de werkelijke feiten als men dit zegt.
Wanneer deze dingen worden voorgeschoteld, dan wordt het tijd dat we voor “the record” enkele grote gerealiseerde zaken van de NPS opsommen.
Oprichting van de Universiteit van Suriname
De Universiteit van Suriname werd eind zestiger jaren opgericht door Premier Jopie Pengel, oud voorzitter van de NPS. Dit opende de deur voor duizenden jongeren om te studeren en om een bijdrage te leveren aan de opbouw van Suriname. Het oprichten van een universiteit en het opleiden van jongeren is niet in geld uit te drukken. Geen enkel land kan worden opgebouwd zonder kader en hoger kader wordt nou eenmaal op een universiteit opgeleid. In de visie van de NPS is onderwijs een basis recht van iedere Surinamer.
De staatkundige onafhankelijkheid van Suriname op 25 november 1975
Suriname werd in 1975 onafhankelijk dankzij de inzet van haar premier en NPS voorzitter Henck A.E. Arron. De onafhankelijkheid vloeide voort uit een visie dat Suriname genoeg natuurlijke hulpbronnen had om ontwikkeling te brengen. Belangrijker, Suriname had de menselijke hulpbronnen als belangrijkste factor om die ontwikkeling te realiseren.
Nederland zou en zal nooit ontwikkeling brengen in Suriname. Tegen het eind van de Tweede Wereld Oorlog was Nederland als gevolg van de bombardementen gelijk met de grond gemaakt. Het land was letterlijk geruïneerd net zoals andere grote delen van West Europa. Het was de Verenigde Staten van Amerika die West Europa ontwikkelingshulp gaf in de vorm van het Marshall Plan. Nederland is dus zelf dankzij ontwikkelingshulp van Amerika en de eeuwenoude rol die Suriname als kolonie heeft vervuld opgebouwd. Suriname en de Nederlandse Antillen zijn bewust niet meegenomen in het Marshall Plan van Nederland. Nergens in de geschiedenis zal iemand een neiging bij Nederland ontdekken om Suriname te ontwikkelen.
De ontwikkeling van Suriname zal alleen komen door Surinamers als ze de vrijheid hebben om te bepalen hoe die ontwikkeling moet geschieden. Staatkundige onafhankelijkheid van Nederland is daarbij onontbeerlijk. De NPS heeft de guts gehad om die stap te ondernemen.
Het is goed om te wijzen op de belangrijkheid van de onafhankelijkheid van landen als Suriname en andere in het Caribisch gebied.
De onafhankelijkheids beweging is namelijk in deze regio begonnen en Afrikaanse landen volgden daarna. De onafhankelijkheid van Suriname is dus een voorbeeld geweest voor Afrikaanse landen die daarna met die strijd begonnen.
Laten we niet vergeten hoe Zuid Afrika tot in de negentiger jaren van de vorige eeuw moest vechten tegen apartheid. Apartheid is niet toevallig een Nederlands woord. Als men dus twijfelt over de intenties van Nederland, zoek dan de betekenis van het woord apartheid op. Onafhankelijkheid afdwingen van het moederland Nederland was dus politiek wijs van de NPS. En dat mag zeker gekwalificeerd worden als een grote zaak.
Lidmaatschap van de Caricom
In 1995 werd het besluit genomen door de Surinaamse Regering Venetiaan I om toe te treden tot de Caricom. Het lidmaatschap van de Caricom was een zeer wijze stap gezien de regionale integratie. Suriname kon zich hierdoor geestelijk en organisatorisch beginnen voor te bereiden op andere integratie processen zoals de FTAA, de WTO en onderhandelingen met de EU voor de voortzetting van de handelsrelatie. Als we deze stap tien jaar later hadden gedaan zat Suriname in de problemen omdat onze economie te ver achter zou lopen qua liberalisatie, gezien de achterstanden die we reeds hadden als gevolg van de zogenaamde revolutie van 1980. Het smeden van handelsrelaties en openen van markten heeft ook een belangrijk aspect van timing, waardoor als je te laat bent je gesloten deuren en markten aantreft. Het Surinaamse bedrijfsleven is door het Caricom lidmaatschap rekening gaan houden met concurrentie en heeft veel gestopt in product ontwikkeling en marketing. Het lidmaatschap van de Caricom is dus een belangrijke grote stap geweest die Suriname heeft helpen voorbereiden op het moeilijke tijdperk van globalisatie.
Herstel van de economie in de post revolutionaire periode
Suriname heeft op verschillende momenten te lijden gehad van de naweeën van de revolutie en het verwoestend beleid van de NDP. Dit was het geval in 1987, in 1991 en 2000. De monetaire ruïne, de hoge inflatie, negatieve groei van de economie, wegtrekken van kader, vernietiging van de universiteit, economische en politieke isolatie van Suriname en de verkoop van Staatsolie die op het nippertje is gestuit zijn allemaal zaken die hersteld moesten worden.
Men heeft de neiging om de economische herstel werkzaamheden als vanzelfsprekend aan te nemen maar neem maar het voorbeeld van Haïti.
Op dat eiland komt men maar niet uit die misère.
In Suriname zijn we op 3 momenten in de recente geschiedenis uit die maatschappelijke misère gekomen dankzij regeringen waarin de NPS heeft deelgenomen.
West Suriname
Eén van de grootste gemiste kansen van Suriname is wel het West Suriname project van Dr. Frank Essed. In west Suriname zou een nieuwe stad komen met verschillende industrieën, waaronder een aluinaarde industrie.
In de visie van Dr.Essed, die een wijze NPSer was, zou de ontwikkeling van west Suriname het land de nodige economische boost hebben gegeven.
Door de revolutie van 1980 werd dit project stopgezet.
Maar kunt u zich voorstellen als west Suriname was doorgegaan en hoe Suriname er vandaag zou uitzien met industrieën als Staatsolie, de goud industrie, de agrarische sector, de diensten sector met ICT enz enz.
West Suriname was bedoeld als een groot project, zo groot dat de revolutionairen in 1980 dit niet konden inzien.
Maar ze ontbeerden natuurlijk de scholing om die visie voor de geest te kunnen halen.
Herstel van de democratie
Ook de democratie, als men die eenmaal heeft, neemt men vanzelfsprekend aan.
Vrijheid en democratie krijgt men niet gratis en in vele gevallen kost het mensenlevens.
Maar we vergeten te vaak dat we in de herdemocratisering een einde moesten maken aan de volgende wantoestanden die door de militairen en andere revolutionairen als normaal werden geacht:
- Geen persvrijheid
- Geen recht op vrije meningsuiting
- Verbod op samenscholing (voor meer dan 3 personen)
- Avondklok en op sommige momenten wel van 7 Pm tot 7 Am (december 1982)
- Afluisteren van telefoongesprekken
- Geen beschikbaarheid van deviezen
- Een buiten functie gestelde grondwet
- Verbod op politieke partijen
- Geen verkiezingen
- Een Militaire Politie die onder geen enkel ministerie viel en dus alles kon doen met wie ze wilde
- Geen functionerend parlement
- Verklikkers die overal met tape recorders rondliepen en mensen aanbrachten bij de Militaire Politie
- Een luchthaven Zanderij die officieel een militair vliegveld was maar diende als doorvoerhaven voor drugs
- Mensenrechten schendingen
- Een binnenlandse oorlog die aan tientallen Surinamers het leven heeft gekost
- Een universiteit die als resultaat van een experiment werd vernietigd en tijdelijk werd gesloten.
Al deze problemen moesten worden opgelost in de Surinaamse gemeenschap.
Het is gedaan dankzij de durf vanonder meer de NPS.
Herstel van de democratie en de rechtstaat is altijd een pijnlijk proces dat volgt na een nog pijnlijkere periode in de geschiedenis van elk land. Vele landen in de hoorn van Afrika moeten nog door dit proces gaan. Ook in Zuid Amerika is men nu bezig misdadigers uit het dictatoriale verleden te vervolgen. Maar het is beslist geen gemakkelijke of kleine taak.
Infrastructuur
In de afgelopen regeer periode zijn ook enkele grote infrastructurele projecten gerealiseerd en weer andere zijn nog in uitvoering zoals:
- De modernisering van de haven in Paramaribo
- De modernisering van de haven in Nieuw Nickerie
- De rehabilitatie van de oost west verbinding
- De modernisering van de luchthaven Zanderij
- De weg naar South Drain in Nickerie
- De weg naar Afobakka
- Tientallen bruggen
- De bouw van moderne hotels
Kiezers, het bewijs is dus geleverd.
Er is geen discussie nodig over wat belangrijker is dan een brug.
Feit is dat Suriname het niet kan doen zonder al de grote zaken die de NPS heeft gerealiseerd, materieel en immaterieel.
Kies op 25 mei voor de NPS, de partij die grote zaken realiseert.
NPS Afdeling Nickerie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten