►Nieuws

Megalomane dromen.

 

President Bouterse heeft bij gelegenheid van zijn 25 februari  herdenking gezegd  dat wij als klein volk grote dingen kunnen doen en dat wij het wereldkampioenschap voetbal kunnen behalen als we willen.

Inderdaad, helemaal onmogelijk is het niet:  als je ontzettend veel geld hebt om te investeren in faciliteiten en personeel, als je een groot deel van het  kader van alle ministeries inzet voor de uitvoering van een “masterplan”, dan bestaat er een kans dat we binnen 20 jaar de eindronde van het WK kunnen halen. Maar is dat wat wij willen voor die prijs ?  Terwijl het grootste deel van onze creches, waarin de grote voetballers van later moeten opgroeien, niet eens voldoet aan de minimale eisen van de overheid ?  En waar diezelfde overheid niet eens de middelen heeft, noch de politiek wil, noch het controle-systeem om dit “kleine” probleem op te lossen?

Dat is nu precies het probleem met Bouterse.  Altijd maar bezig met grote plannen en grote projecten. Altijd maar “mega” en “millennium”.    De ervaring met megaprojecten is dat ze vaak te groot zijn om goed te beheersen, ze vaak met onvoorziene nadelige effecten gepaard gaan en zelden voldoen aan de verwachtingen, terwijl ze te veel geld en energie kosten, ten nadele van andere zaken.

Zijn grootste project, de “revolutie”, is daar een voorbeeld van:  het heeft ons land ontzettend veel geld gekost, onnoemelijk veel menselijk leed veroorzaakt, en het heeft niets noemenswaardigs opgeleverd voor de kwaliteit van het leven van de grote massa in Suriname.    Als er dingen verbeterd zijn, dan heeft dat niet te maken met het beleid van Bouterse, maar met de veerkracht en creativiteit van individuele personen en organisaties, die de zware sociale, culturele en economische klappen van de afgelopen jaren hebben overwonnen.  Zeg maar, de huismoeders en vaders die met kunst en vliegwerk en hard werken hun huishoudens draaiende hebben gehouden en kinderen hebben voortgebracht en opgevoed.

Wat we nodig hebben in Suriname is dat de “kleine” dingen worden gedaan:  dat de wet wordt nageleefd, dat er voldoende betaalbare, uitstekende creches en peuterscholen zijn,   het afval wordt opgehaald, de trenzen en de wegen worden onderhouden, er scholen worden gebouwd, onderwijzers opgeleid. 

Wie baalt er nog niet van dat eeuwige gepraat van Bouterse over “mind shift”.  Hij heeft zelf een mind shift nodig.  Laten hij en zijn kliek op het kabinet eens een keer het beleid maken op een andere manier benaderen:  niet altijd “historisch” en “baanbrekend” willen zijn, maar vooral meer aandacht hebben voor de vele kleine dingen die stapje voor stapje  verbeterd of op zijn minst gehandhaafd moeten worden.   Dat is geen kwestie van grote “heroïsche” daden,  maar een zaak van het bouwen van brede maatschappelijke draagvlakken, beleidsoverleg,   zorgvuldige afweging van belangen, en verder van goed beheer van de middelen van de overheid. Ja precies, zoals de NPS het heeft voorgedaan.   

Er zijn vele  “kleine” zaken die direct bepalend zijn voor de kwaliteit van het leven van de huisvrouwen, de werkende moeders, de hangjongeren op de hoeken,  de winkelbediendes, de arbeiders, de ambtenaren, de kleine landbouwers en de kleine ondernemers.  Deze zaken zijn niet spectaculair en kunnen ook niet door “megaprojecten”  in mijnbouw of infrastructuur worden verbeterd.  De megaprojecten verschaffen slechts aan weinig mensen tijdelijk werk. Ze verhogen het technologisch nivo en de productieve vaardigheden van de bevolking niet veel.  Ze dragen weinig bij aan de diversificatie van de economie.  Ze zijn eigenlijk alleen maar voordelig voor de handelaren en de corrupte politici die met ze samenwerken.

De werkende klassen van Suriname merken het elke dag in hun portemonnee:  de grote verhalen van Bouterse leveren niets op.    

  John Gravenbeek

  NPS Para