Beste Partijgenoten,
Ik heb in het verleden vaker naar het bestsellers boek van Amartya Sen, “Development as Freedom”, winnaar van de NOBEL prijs in de economie, verwezen.
Op weg naar de verkiezingen en de daarbij gepaard gaande communicatie, anderen noemen het propaganda, is het ’t overwegen waard om het inzicht “Ontwikkeling als Vrijheid” aan de orde te stellen.
Suriname heeft absoluut niets aan isolement in welke hoedanigheid en vorm dan ook! Isolationisme en/of internationale marginalisering is recht tegenovergesteld aan Ontwikkeling en Vrijheid.
Een leurende reële potentie die het Nieuw Front tot heden op elegante wijze heeft weten te voorkomen. Suriname is vandaag een relatief open samenleving die met de rest van de samenlevingen op deze planeet goede samenwerkingsrelaties weder opgebouwd heeft en onderhoud zonder dat de principes van Ontwikkeling als Vrijheid losgelaten worden.
Dat is een pluim, een grote pluim waard! Het Nieuw Front heeft Ontwikkeling als Vrijheid in de praktijk gebracht en de resultaten liegen er niet om! Het is daarom belangrijk om de aspiratietoespraak van de Voorzitter van de Nationale Partij in het perspectief van Ontwikkeling als Vrijheid te zien en in de communicatie op weg naar de verkiezingen de nationale aspiratietoespraak in dat kader in alle te lande gesproken talen nader uit te pluizen. Een volledige publicatie van de nationale aspiratietoespraak is dan ook gepast gezien vanuit het principe waaruit het Nieuwe Front tot heden gefunctioneerd heeft.
Met het accent op de innerlijke principes van de Nationale Partij zelf, is de toespraak van Humphrey Hildenberg, expliciet gericht aan de jonge mannen en vrouwen, een op het bewust beleven van goede normen en waarden gestoelde motivatie aan allen die het licht van de fakkel van Ontwikkeling als Vrijheid voort dragen – de jonge mannen en vrouwen (18 tot 30 jaar) in Suriname! Humphrey heeft de morele en ethische “backbone” van de jonge mannen en vrouwen vanuit het principe van de Nationale Partij, “Ontwikkeling als Vrijheid”, op heldere en diep inspirerende wijze geëtaleerd. De aspiratietoespraak en de moreel ethische motivatietoespraak passen werkelijk naadloos bij elkaar.
“Onderwijs en Ontwikkeling”; allerlei onderwijsmogelijkheden zijn nu weer aan het bloeien in Suriname. De samenleving hoort dat ook en het eventueel niet beseffen van die werkelijkheid in relatie tot het principe Ontwikkeling als Vrijheid kan tijdens de communicatie, evenals het ’t geval is voor andere essentiële sociale ontwikkelingsissues, op weg naar de verkiezingen, omgezet worden in volledig besef. Hoe ziet het verloop van de staatsbestedingen aan onderwijs vanaf 1975 tot heden eruit? Het is het overwegen waard om te laten zien in welke periode van de geschiedenis de bestedingen aan onderwijs vrijwel op de bodem van de Staatsbegroting lag en waar het moeizaam weer opgetrokken is in de nog steeds voortgaande herstel en consolidatie fase van het kunnen beleven van het principe Ontwikkeling als Vrijheid.
Voortborduren op de ontwikkeling van lokaal ondernemerschap ligt zuiver in lijn met het principe van Ontwikkeling als Vrijheid. Het is te overwegen om te laten zien wat het verloop van de handelsbalans is over de afgelopen 35 jaar zodat iedereen ziet hoe “Ontwikkeling als Vrijheid” behandeld is geworden gedurende de hemelsbreed verschillende bestuursperioden. Het probleem van de periode waarin de koers zodanig was dat 1 miljoen Surinaamse guldens niet de waarde had dat de bezitter zichzelf ook miljonair kon noemen dwingt ons het verloop de handelsbalans in procenten uit te drukken. Met het voortzetten van de ontwikkeling van lokaal productieondernemerschap word het principe Ontwikkeling als Vrijheid verder bestendigt. De aspiratie naar individuele onafhankelijkheid is een morele verplichting van elke persoon naar de andere toe. Want alleen dan kunnen we elkaar continue steeds beter van dienst zijn. Productieondernemerschap is daartoe de sleutel! Carmelita heeft die deur geopend en tevens de spits afgebeten in het aanvangen van het politiek verkiezingsdebat: de ontwikkeling van lokaal ondernemerschap. Een issue die alle jonge mannen en vrouwen van deze tijd aanspreekt.
Al de facetten die geresulteerd hebben in het relatief zinvol evenwichtig bestuur van het Nieuw Front met de Nationale Partij als moreel ethische politieke spil (de vuurtoren die alle schepen – ook in noodweer – richting geeft naar veilige havens) kunnen allen uitgaande van het principe Ontwikkeling als Vrijheid tijdens het opgestarte politieke verkiezingsdebat belicht worden.
Over de toespraak van Gregory Rusland heb ik gehoord dat hij de inhoudelijke norm gezet heeft voor het politiek verkiezingsdebat
Otmar Rodgers heeft alles ondubbelzinnig scherp samengevat door strak te stellen dat praten een totaal andere zaak is dan het alsmaar door te bewijzen het te kunnen doen!
Teamwork vanuit het principe dat een ieders stille dieper liggende aspiratie is: Ontwikkeling als Vrijheid!
Het voelt prettig aan lid van de Nationale Partij te zijn! De zijde waar de aspiratie naar het beleven van Ontwikkeling als Vrijheid toeft en gekoesterd word!
Precies in die ware VRIJHEID vinden wij als volk onze EENHEID!
Van Noord naar Zuid van Oost naar West -- Paraat, Paraat…., NPS Paraat!
Met vriendelijke groet,
Steve Silos
dinsdag 27 oktober 2009
zaterdag 24 oktober 2009
Politiek kan je niet parttime beoefenen
Ernesto Muller (27), ondervoorzitter van de Jongerenraad van de NPS, nam in 2000 op eigen initiatief de telefoon ter hand met de vraag om lid te worden van de NPS. “Bent u serieus?” Klonk het aan de ander kant van de lijn. Natuurlijk was en is hij dat nog steeds. Een portret van een bescheiden man met veel ambities.“Ik wou altijd al in de politiek gaan om die reden dat ik voor het Surinaamse volk wil werken. Voordat ik het voornemen had mij aan te sluiten bij een partij, ben ik goed gaan overwegen welke partij dat zou zijn. Eerlijk gezegd was dat niet zo heel moeilijk. Ik heb de jaren 80 bestudeerd en naar mensen geluisterd. Als je dan in 1991 en 1996 President Venetiaan hebt meegemaakt, heb je eigenlijk voldoende redenen om te besluiten dat er geen andere partij is die het beter kan.”
Ambities
Ernesto is afgestudeerd als onderwijzer, maar wil eigenlijk gaan verder studeren. “Als politicus kan je nooit zeggen dat je parttime bezig bent. Als ondervoorzitter van de Jongerenraad kennen mensen je. Wanneer jongeren me aanklampen op straat om te praten, kan ik niet zeggen: ‘neen, ik heb nu geen tijd, ik moet ergens anders zijn.’ Je moet praten met mensen en openstaan voor wat ze te vertellen hebben.” Gevraagd waar Ernesto zichzelf over 10 jaar binnen de partij ziet, moet hij even nadenken. “Een moeilijke vraag eigenlijk, omdat je zoiets moet overlaten aan het volk en de structuren binnen de partij. Is men tevreden over je en vindt men dat je goed werk verricht voor het land, dan maak je kans. Je kan nu misschien wel zeggen dat je voorzitter van de NPS wil worden, maar als men je niet goed vindt, zal je het ook nooit worden. Vanzelfsprekend moet je in de politiek ambities hebben en die heb ik zeker wel, maar in de eerste plaats blijft het toch een beslissing van het volk.”
Domeinen
Volgens Ernesto moet je als politicus van alle markten thuis zijn, want wanneer de partij je wat vraagt kan je niet weigeren toch? “Als ze mij zeggen: ‘Ernesto, ik wil je als minister op die post hebben,’ dan moet je je daarvoor klaarmaken en ervoor gaan. Je kan niet gaan bepalen wat je wil doen, dat is de politiek nu eenmaal. Waar je naar gestuwd wordt, moet je kunnen klaren.
Een thuis voor de jongeren binnen NPS
Patricia Etnel (33) is hoogbestuurslid binnen de NPS, daarnaast is ze ook de voorzitter van de commissie ‘Motivatie Jongeren’. “Die commissie moet er voor zorgen dat de jongeren in Paramaribo worden binnengetrokken om te gaan stemmen aop de NPS.Hoe gaan jullie dan te werk?
“Het verkiezingsprogramma is nu zo goed als af. Daarin hebben we vooral in Paramaribo bepaalde visies wat de jongeren betreft. Het onderwijs moet beter worden, maar ook huisvestingsvraagstukken en tienerzwangerschappen komen aan bod. Bovendien proberen we elke maand ervoor te zorgen dat we tien dagen in het veld zijn. Zo benaderen we de jongeren op een veel persoonlijkere manier. Tijdens die gesprekken nemen we ook de ideeën en vraagstukken van de jongeren mee. Het is belangrijk dat de jongeren weten dat er binnen de NPS een thuis voor ze is en dat is precies wat de commissie Motivatie Jongeren doet.”
Patricia weet waarover ze praat. In 2006 studeerde ze af in Public Administration. Momenteel werkt ze aan een onderzoek dat kadert binnen haar masteropleiding over de jongeren en politieke participatie in Suriname. Wat kan je uit je onderzoek al vaststellen?
“Als je kijkt naar de politieke betrokkenheid van Surinaamse jongeren krijg je vaak te horen dat ze de politiek vies vinden. ‘Het is iets voor ouderen en niet voor jongeren’, denken ze vaak genoeg. Belangrijk is dat je als politieke partij weet hoe je de jongeren erbij betrekt en ervoor zorgt dat ze een eigen stem hebben. Bij de NPS heb je de Jongerenraad die is opgenomen binnen de statuten en het huishoudelijk reglement. Dat geeft aan hoeveel aandacht de NPS aan die jongeren hecht. De voorzitter van de partij gaf het tijdens zijn toespraak op 9 oktober nog aan: “De NPS is een partij voor simpele mensen.” Het is geen partij voor mensen die bovenmenselijk zijn en niet zien dat er ook arme mensen in de straat lopen. Ook dat is heel belangrijk om met de jongeren mee te geven.”
Jongeren uitleggen wat de waarde van hun eigen stem is
Milton Welzijn, de voorzitter van de Jongerenraad van de NPS is bezig aan zijn laatste termijn als voorzitter. Hij vertelt ons hoe de NPS de jongeren zal motiveren het volgend jaar naar de stembus te gaanWat heeft de verkiezingscampagne van de NPS in petto?
“De verkiezingscampagne moet perspectieven bieden. De partijen die weldra het beleid gaan uitmaken, moeten ervoor zorgen dat het in de komende dertig jaar goed gaat met het land. Daarnaast moet de verkiezingscampagne gaan over de issues die ervoor zorgen dat er een duurzame ontwikkeling is. De goede dingen die al verwezenlijkt zijn, moeten natuurlijk voorgezet worden. Alles wat nog niet goed verloopt, zal moeten worden aangepakt.
Hoe benader je dan de jongeren?
“Jongeren verliezen niet alleen in Suriname, maar over de hele wereld, het vertrouwen in de politiek. Met dat gegeven wordt het een stuk moeilijker om ze zonder meer te gaan vertellen dat ze moeten gaan stemmen louter en alleen omdat het hun burgerplicht is. Wat wij als Jongerenraad van de NPS doen, is motivatiegesprekken gaan voeren met die jongeren. Binnen de partij is er een speciale commissie 'Motivatie Jongeren' in het leven geroepen die ervoor moet zorgen dat de jongeren dus gemotiveerd geraken om te gaan stemmen. De campagne heeft voor wat ons betreft eigenlijk een tweeledig karakter. Enerzijds wil je je eigen politiek verhaal verkopen, maar tegelijkertijd wil je ook de jongeren wijzen op de noodzaak om volgend jaar te gaan stemmen. Dat kan je dan duidelijk maken door diepgaande gesprekken met ze te gaan voeren waar je de tijd neemt om ze uit te leggen wat de waarde is van hun eigen stem in het geheel. Jongeren moeten bovendien ook voor zichzelf goed nagaan wat de verschillende issues zijn die verschillende partijen naar voren brengen en wat ze al gepresteerd hebben in de afgelopen tijd.”
Binnenkort gaan jullie de jongeren ook benaderen met een eigen radioprogramma?
“Elke dinsdag hebben we een radioprogramma dat wordt uitgezonden op Apintie en Sky Radio. Hoewel we binnen de NPS niet altijd de neiging hebben om de publiciteit op te zoeken, willen we naar de komende verkiezingen toe toch de samenleving en vooral de jongeren op de hoogte houden van de activiteiten die we zullen ontplooien. Voor de jonge kiezers zal er ook aandacht besteedt worden aan de geschiedenis van de partij.”
Voor welke prijs?
Onlangs vierde de voorzitter van de NDP zijn verjaardag op de berm.
Bij deze gelegenheid maakte hij bekend dat hij er niet bij zal zijn als de mega combinatie in 2010 een verkiezingswinst zou behalen en niet met bestuurlijke veranderingen zou komen.
De rechterlijke macht zou hervormd moeten worden en de president van het land zou rechtstreeks gekozen moeten worden.
De heer D.D. Bouterse heeft echter verzuimd om het Surinaamse volk te vertellen wat de prijs zal zijn van deze hervormingen.
Elke hervorming heeft een prijs, zeker als het uit het brein komt van mensen met een militaire achtergrond die zich notabene revolutionair noemen.
Het gaat hier helemaal niet om maatschappelijke hervormingen die de NDP op een vreedzame manier wil bewerkstelligen a la Mahatma Gandhi en Martin Luther King.
Figuren die thans in de NDP zitten zijn sinds 25 februari 1980 bezig met hervormingen van de Surinaamse maatschappij.
Op de website van de NDP blijkt dat de paarse partij voorstander is van een viertal hervormingen, te weten de educatieve orde, de politieke bestuurlijke orde, de sociaal maatschappelijke orde, en de economische orde.
Klinkt allemaal interessant, vooral voor degenen die voor het eerst kennis maken met Suriname.
Degenen die de revolutie hebben meegemaakt weten dat er op deze vier gebieden inderdaad hervormingen zijn geweest, maar die waren van destructieve aard.
Ook heeft het Surinaamse volk een verschrikkelijke prijs betaald voor de hervormingen.
De Sociaal Maatschappelijke orde
In de nacht van 24 op 25 februari 1980 werd het hoofdkantoor van de politie aan de waterkant in brand geschoten. Later op de dag en op 26 februari 1980 werd de politie publiekelijk vernederd door de militairen. Het dalen in aanzicht van de politie in de ogen de doorsnee Surinamer en de infiltratie van de drugsmaffia in het politie apparaat begon op dat moment.Een goed functionerende politie apparaat is onontbeerlijk in een rechtstaat en dit is het eerste wat de revolutie heeft vernietigd. We hebben kort na de telefooncoup van 1990 de moord op inspecteur Gooding meegemaakt. Het is geen toeval dat alle symbolen van de rechtstaat in Suriname uiteindelijk in brand zijn geschoten, te weten het gerechtsgebouw aan de Wulfingstraat, waar de zoon van een top NDPer voor brandstichting is veroordeeld, het gebouw van de rechter commissaris.Toen de economische malaise begon in 1983 hadden vele jonge Surinamers geen zin meer om te studeren. Immers, er was geen werk en degenen die gestudeerd hadden verdienden ook weinig. Jonge mensen, vooral onderwijzers en verpleegsters trokken toen uit Suriname om elders emplooi te vinden. Hoe denkt de NDP dit land zonder jongen mensen op te bouwen? Dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de hervormingen op sociaal maatschappelijk gebied.
Vóór 1980 was moord een serieuze zaak in de Surinaamse maatschappij die door het openbaar ministerie ook hard werd aangepakt. De tol van de illegale machtsovername op 25 februari 1980 was 7 doden. Het dodental op 8 december 1980 is bekend: 15 terwijl het de bedoeling was dat meerdere mensen hun leven moesten verliezen. Tussendoor hebben vele militairen door een zonnesteek hun leven verloren. Bij het Mensenrechten Bureau Moiwana 86 mag men nagaan hoeveel Surinamers slachtoffer zijn geworden in de binnenlandse oorlog, daarvoor en daarna. De revolutionairen gingen ervan uit dat bloed de prijs is van een revolutie. Dit hebben ze ook geleerd na de bewegingen van Che Guevara te hebben bestudeerd en dit is precies het advies dat ze kregen van Maurice Bisshop, premier van Grenada na zijn bezoek aan Suriname in 1982: bloed moet vloeien in een revolutie. Het Surinaamse volk heeft dus met bloed betaald voor de hervormingen op sociaal maatschappelijk gebied, terwijl D.D. Bouterse vaker heeft gezegd dat de 8 december moorden herhaald zullen worden indien nodig. Meer bloed zal dus vloeien. Voor en na de aanvang van het 8 december proces zijn er vanuit de NDP openlijk bedreigingen geweest naar de rechterlijke macht en de minister van Justitie. Dit is een indicatie dat de bedreigingen serieus zijn en de bedreigingen komen echt niet uit een vreedzame partij. De handelswijze van de NDP is precies het tegenovergestelde van de filosofie van Gandhi en Martin Luther King, maar eerder één van Che Guevara die bij het begin van de Cubaanse revolutie 400 tegenstanders liet executeren. Overigens, een grote foto van Che Guevara “hangt” in het kantoor van de NPD leider.
De politiek bestuurlijke orde
Tijdens de revolutie zijn er talrijke regeringen geweest en die waren een indicatie van de politieke instabiliteit die er toen heerste. Men maakte in die tijd zelfs een grap dat er in Suriname meer ex-ministers waren dan burgers. Geen van die regeringen heeft een normale regeertermijn van 4 of 5 jaren afgemaakt. Het kon trouwens ook niet, want de militaire machthebbers en hun aanhangers waren gewoon niet uitgerust om het land te besturen. Politieke instabiliteit is de slechtste boodschap die gestuurd kan worden naar investeerders. Bedrijven als Alico trokken toen uit Suriname en de periode 1980-1987 kan gekenmerkt worden als een periode met de slechtste economische ontwikkelingen in de geschiedenis van Suriname. Politieke instabiliteit met als gevolg economische vernietiging. Maar dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de politieke hervormingen van mensen die nu in de NDP zitten.
De economische orde
Van 1980 tot 1987 heeft een economische orkaan gewoed door Suriname. Het resultaat: werkloosheid, jonge mensen die vertrokken uit Suriname, inflatie, schaarste aan basis behoeften zoals medicijnen, suiker, zout, aardappelen, tandpasta, closet papier, auto onderdelen, cement, boter, kaas, sardien, soft, maandverband enz. De top van de militairen had wel toegang tot alles en dat kregen ze gratis via Marktinterventie van het Ministerie van Transport, Handel en Industrie. Zo ontstonden er 2 klassen burgers in Suriname: de militairen en hun familie en vrienden die spullen kregen van Marktinterventie en de gewone burger die voor 1 kilo suiker een week in de rij moest staan en als hij geld had, tjoekoe kon betalen aan een ambtenaar van Marktinterventie. Is het niet ironisch dat juist revolutionairen en hun sociale Marxistische ideologen prediken dat er geen klasse verschil in een maatschappij is? Zij konden juist wel lekker leven terwijl het volk pinaarde. Maar dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de hervormingen op economisch gebied.
De educatieve orde
Eén van de ergste gevolgen van de economische malaise van de periode 1980- 1987 was de demotivatie van de leraren in Suriname. Immers, velen konden naar Curaçao vertrekken om daar op scholen te doceren. Maar het gevolg is dat het Surinaamse onderwijs daarbij kapot ging en de studenten daarvan de dupe werden. Vele jonge Surinamers wilden eerder naar Nederland om daar een “slag” te slaan en daarna met het geld terug te komen om groot te leven want er was inmiddels een levendige zwarte markt voor Nederlandse guldens. In december 1982 werd ook een universiteits docent vermoord door de legerleiding in Suriname. Daarna is de Universiteit van Suriname 9 maanden gesloten geweest. Vele universiteits studenten gingen weg uit Suriname maar de meeste konden niet weg, simpel omdat hun ouders dat niet konden betalen. Zo hebben minstens 2 generaties Surinamers zich niet via onderwijs optimaal kunnen ontwikkelen, omdat het onderwijs systeem door de revolutie is vernietigd. Maar dit is de prijs die de Surinaamse student heeft betaald voor de zogenaamde hervormingen op educatief gebied tijdens de revolutie.
Jeugd van Suriname opgelet
Wanneer dus Desi Bouterse op zijn verjaardag zegt dat hij hervormingen van diverse aard wil in Suriname, vraag dan direct aan hem wat de prijs zal zijn.
Als hij zegt wat de prijs is, ga dan na als je die prijs kan betalen.
Die prijs zal bestaan uit lege winkels, moord op tegenstanders en politiek anders denkenden, een kapot onderwijs systeem, verhevigde drugsdoorvoer, inflatie en monetaire financiering, een leeggeroofde Centrale Bank enz enz.
Krin Denki
Bij deze gelegenheid maakte hij bekend dat hij er niet bij zal zijn als de mega combinatie in 2010 een verkiezingswinst zou behalen en niet met bestuurlijke veranderingen zou komen.
De rechterlijke macht zou hervormd moeten worden en de president van het land zou rechtstreeks gekozen moeten worden.
De heer D.D. Bouterse heeft echter verzuimd om het Surinaamse volk te vertellen wat de prijs zal zijn van deze hervormingen.
Elke hervorming heeft een prijs, zeker als het uit het brein komt van mensen met een militaire achtergrond die zich notabene revolutionair noemen.
Het gaat hier helemaal niet om maatschappelijke hervormingen die de NDP op een vreedzame manier wil bewerkstelligen a la Mahatma Gandhi en Martin Luther King.
Figuren die thans in de NDP zitten zijn sinds 25 februari 1980 bezig met hervormingen van de Surinaamse maatschappij.
Op de website van de NDP blijkt dat de paarse partij voorstander is van een viertal hervormingen, te weten de educatieve orde, de politieke bestuurlijke orde, de sociaal maatschappelijke orde, en de economische orde.
Klinkt allemaal interessant, vooral voor degenen die voor het eerst kennis maken met Suriname.
Degenen die de revolutie hebben meegemaakt weten dat er op deze vier gebieden inderdaad hervormingen zijn geweest, maar die waren van destructieve aard.
Ook heeft het Surinaamse volk een verschrikkelijke prijs betaald voor de hervormingen.
De Sociaal Maatschappelijke orde
In de nacht van 24 op 25 februari 1980 werd het hoofdkantoor van de politie aan de waterkant in brand geschoten. Later op de dag en op 26 februari 1980 werd de politie publiekelijk vernederd door de militairen. Het dalen in aanzicht van de politie in de ogen de doorsnee Surinamer en de infiltratie van de drugsmaffia in het politie apparaat begon op dat moment.Een goed functionerende politie apparaat is onontbeerlijk in een rechtstaat en dit is het eerste wat de revolutie heeft vernietigd. We hebben kort na de telefooncoup van 1990 de moord op inspecteur Gooding meegemaakt. Het is geen toeval dat alle symbolen van de rechtstaat in Suriname uiteindelijk in brand zijn geschoten, te weten het gerechtsgebouw aan de Wulfingstraat, waar de zoon van een top NDPer voor brandstichting is veroordeeld, het gebouw van de rechter commissaris.Toen de economische malaise begon in 1983 hadden vele jonge Surinamers geen zin meer om te studeren. Immers, er was geen werk en degenen die gestudeerd hadden verdienden ook weinig. Jonge mensen, vooral onderwijzers en verpleegsters trokken toen uit Suriname om elders emplooi te vinden. Hoe denkt de NDP dit land zonder jongen mensen op te bouwen? Dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de hervormingen op sociaal maatschappelijk gebied.
Vóór 1980 was moord een serieuze zaak in de Surinaamse maatschappij die door het openbaar ministerie ook hard werd aangepakt. De tol van de illegale machtsovername op 25 februari 1980 was 7 doden. Het dodental op 8 december 1980 is bekend: 15 terwijl het de bedoeling was dat meerdere mensen hun leven moesten verliezen. Tussendoor hebben vele militairen door een zonnesteek hun leven verloren. Bij het Mensenrechten Bureau Moiwana 86 mag men nagaan hoeveel Surinamers slachtoffer zijn geworden in de binnenlandse oorlog, daarvoor en daarna. De revolutionairen gingen ervan uit dat bloed de prijs is van een revolutie. Dit hebben ze ook geleerd na de bewegingen van Che Guevara te hebben bestudeerd en dit is precies het advies dat ze kregen van Maurice Bisshop, premier van Grenada na zijn bezoek aan Suriname in 1982: bloed moet vloeien in een revolutie. Het Surinaamse volk heeft dus met bloed betaald voor de hervormingen op sociaal maatschappelijk gebied, terwijl D.D. Bouterse vaker heeft gezegd dat de 8 december moorden herhaald zullen worden indien nodig. Meer bloed zal dus vloeien. Voor en na de aanvang van het 8 december proces zijn er vanuit de NDP openlijk bedreigingen geweest naar de rechterlijke macht en de minister van Justitie. Dit is een indicatie dat de bedreigingen serieus zijn en de bedreigingen komen echt niet uit een vreedzame partij. De handelswijze van de NDP is precies het tegenovergestelde van de filosofie van Gandhi en Martin Luther King, maar eerder één van Che Guevara die bij het begin van de Cubaanse revolutie 400 tegenstanders liet executeren. Overigens, een grote foto van Che Guevara “hangt” in het kantoor van de NPD leider.
De politiek bestuurlijke orde
Tijdens de revolutie zijn er talrijke regeringen geweest en die waren een indicatie van de politieke instabiliteit die er toen heerste. Men maakte in die tijd zelfs een grap dat er in Suriname meer ex-ministers waren dan burgers. Geen van die regeringen heeft een normale regeertermijn van 4 of 5 jaren afgemaakt. Het kon trouwens ook niet, want de militaire machthebbers en hun aanhangers waren gewoon niet uitgerust om het land te besturen. Politieke instabiliteit is de slechtste boodschap die gestuurd kan worden naar investeerders. Bedrijven als Alico trokken toen uit Suriname en de periode 1980-1987 kan gekenmerkt worden als een periode met de slechtste economische ontwikkelingen in de geschiedenis van Suriname. Politieke instabiliteit met als gevolg economische vernietiging. Maar dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de politieke hervormingen van mensen die nu in de NDP zitten.
De economische orde
Van 1980 tot 1987 heeft een economische orkaan gewoed door Suriname. Het resultaat: werkloosheid, jonge mensen die vertrokken uit Suriname, inflatie, schaarste aan basis behoeften zoals medicijnen, suiker, zout, aardappelen, tandpasta, closet papier, auto onderdelen, cement, boter, kaas, sardien, soft, maandverband enz. De top van de militairen had wel toegang tot alles en dat kregen ze gratis via Marktinterventie van het Ministerie van Transport, Handel en Industrie. Zo ontstonden er 2 klassen burgers in Suriname: de militairen en hun familie en vrienden die spullen kregen van Marktinterventie en de gewone burger die voor 1 kilo suiker een week in de rij moest staan en als hij geld had, tjoekoe kon betalen aan een ambtenaar van Marktinterventie. Is het niet ironisch dat juist revolutionairen en hun sociale Marxistische ideologen prediken dat er geen klasse verschil in een maatschappij is? Zij konden juist wel lekker leven terwijl het volk pinaarde. Maar dit is de prijs die het Surinaamse volk heeft betaald voor de hervormingen op economisch gebied.
De educatieve orde
Eén van de ergste gevolgen van de economische malaise van de periode 1980- 1987 was de demotivatie van de leraren in Suriname. Immers, velen konden naar Curaçao vertrekken om daar op scholen te doceren. Maar het gevolg is dat het Surinaamse onderwijs daarbij kapot ging en de studenten daarvan de dupe werden. Vele jonge Surinamers wilden eerder naar Nederland om daar een “slag” te slaan en daarna met het geld terug te komen om groot te leven want er was inmiddels een levendige zwarte markt voor Nederlandse guldens. In december 1982 werd ook een universiteits docent vermoord door de legerleiding in Suriname. Daarna is de Universiteit van Suriname 9 maanden gesloten geweest. Vele universiteits studenten gingen weg uit Suriname maar de meeste konden niet weg, simpel omdat hun ouders dat niet konden betalen. Zo hebben minstens 2 generaties Surinamers zich niet via onderwijs optimaal kunnen ontwikkelen, omdat het onderwijs systeem door de revolutie is vernietigd. Maar dit is de prijs die de Surinaamse student heeft betaald voor de zogenaamde hervormingen op educatief gebied tijdens de revolutie.
Jeugd van Suriname opgelet
Wanneer dus Desi Bouterse op zijn verjaardag zegt dat hij hervormingen van diverse aard wil in Suriname, vraag dan direct aan hem wat de prijs zal zijn.
Als hij zegt wat de prijs is, ga dan na als je die prijs kan betalen.
Die prijs zal bestaan uit lege winkels, moord op tegenstanders en politiek anders denkenden, een kapot onderwijs systeem, verhevigde drugsdoorvoer, inflatie en monetaire financiering, een leeggeroofde Centrale Bank enz enz.
Krin Denki
dinsdag 20 oktober 2009
De GEVESTIGDE RECHTSORDE of een “Nieuwe Wan-Orde”????
De voormalige dictator van Suriname heeft onlangs op zijn 64-ste verjaardag luidkeels van de daken geroepen dat in Suriname een totaal nieuwe orde geschapen moet worden. Er moeten volgens hem fundamentele veranderingen doorgevoerd worden in de economische, sociale en zelfs de rechterlijke orde, om Suriname over 30 jaar die positie in de wereld te geven die het verdient.
Bij het horen en lezen van deze woorden vraagt menigeen zich af of niet dezelfde ex-dictator aan het woord is, die 29 jaar geleden middels geweld en bloedvergieten de gevestigde orde op een brute en on-Surinaamse wijze omver wierp. Hij sprak toen van een revolutie.
Het “Manifest van de Revolutie” van 1980 kondigde 4 vernieuwingen aan n.l.: Vernieuwing van de Politiek- Bestuurlijke orde, de Sociaal-Maatschappelijke orde, de Economische orde en de Educatieve orde. Deze vernieuwingen worden tegenwoordig (na 29 jaar) van stal gehaald, om voor de zoveelste keer de potentiele kiezers wederom zand in de ogen te strooien.
De revolutie heeft zoals bekend rampzalige gevolgen gehad voor ons geliefd land.
De ellende tijdens de zogenaamde revolutie was op elk gebied merkbaar t.w.: constitutioneel, economisch, sociaal, financieel, juridisch en zelfs maatschappelijk.
De politieke leider van de revolutie had toen de gelegenheid en alle ruimte om zonder enige vorm van democratische controle of begeleiding (Parlement) zijn “nieuwe orde” te vestigen en te implementeren. Hij had echter samen met zijn trawanten en politieke gelukszoekers geen tijd daarvoor en storte het land in de ene ellende na de andere.
Coups, contra coups, telefoon coup, binnenlandse oorlog, economische malaise, sociale achteruitgang, koers devaluatie, volks-militie, avondklok, verbod op samenscholing, intimidatie, verdwijningen, executies, martelingen, massa slachtingen, pers censuur, mensenrechten schendingen, machtsmisbruik, corruptie zijn allemaal situaties en omstandigheden die sommigen vandaag de dag allemaal vergeten schijnen te zijn.
In de tachtiger jaren werd ook gesproken van een “nieuwe orde” (de zogenaamde revo-tijd). In herinnering moet worden gebracht de eerder genoemde vier vernieuwingen die toentertijd met de uzi in de hand onder leiding van de Bevelhebber, Voorzitter van de Nationale Militaire Raad en Regeringsleider gepredikt werden, maar uiteindelijk tot de hierboven opgesommende wapenfeiten resulteerden.
Veel van zijn huidige jonge volgelingen waren toen niet eens geboren en anderen waren nog te jong om zich de narigheid waarin hun ouders zich toen bevonden te kunnen herinneren. Het is daarom een morele plicht van alle ouders en eventuele begeleiders om hun kinderen die volgend jaar voor de eerste, tweede of derde keer naar de stembus zullen gaan, te informeren, over de wantoestanden die 29 jaar geleden onder leiding van dezelfde persoon zijn geintroduceerd en totaal langer dan 12 jaar hebben geduurd.
Het is eveneens van belang om daarbij de tijdschriften, kranten, nieuwsberichten, pampfletten, televisie beelden en interviews van de periode 1980 tot en met 1992 naar boven te halen, zodat vooral de jonge stembusgangers bij het maken van een keuze op 25 mei 2010 kunnen kiezen tussen een zogenaamde “nieuwe orde” en de in ere herstelde en gevestigde “RECHTS ORDE”, waarvan zij thans met volle teugen genieten.
NPS persdienst
Bij het horen en lezen van deze woorden vraagt menigeen zich af of niet dezelfde ex-dictator aan het woord is, die 29 jaar geleden middels geweld en bloedvergieten de gevestigde orde op een brute en on-Surinaamse wijze omver wierp. Hij sprak toen van een revolutie.
Het “Manifest van de Revolutie” van 1980 kondigde 4 vernieuwingen aan n.l.: Vernieuwing van de Politiek- Bestuurlijke orde, de Sociaal-Maatschappelijke orde, de Economische orde en de Educatieve orde. Deze vernieuwingen worden tegenwoordig (na 29 jaar) van stal gehaald, om voor de zoveelste keer de potentiele kiezers wederom zand in de ogen te strooien.
De revolutie heeft zoals bekend rampzalige gevolgen gehad voor ons geliefd land.
De ellende tijdens de zogenaamde revolutie was op elk gebied merkbaar t.w.: constitutioneel, economisch, sociaal, financieel, juridisch en zelfs maatschappelijk.
De politieke leider van de revolutie had toen de gelegenheid en alle ruimte om zonder enige vorm van democratische controle of begeleiding (Parlement) zijn “nieuwe orde” te vestigen en te implementeren. Hij had echter samen met zijn trawanten en politieke gelukszoekers geen tijd daarvoor en storte het land in de ene ellende na de andere.
Coups, contra coups, telefoon coup, binnenlandse oorlog, economische malaise, sociale achteruitgang, koers devaluatie, volks-militie, avondklok, verbod op samenscholing, intimidatie, verdwijningen, executies, martelingen, massa slachtingen, pers censuur, mensenrechten schendingen, machtsmisbruik, corruptie zijn allemaal situaties en omstandigheden die sommigen vandaag de dag allemaal vergeten schijnen te zijn.
In de tachtiger jaren werd ook gesproken van een “nieuwe orde” (de zogenaamde revo-tijd). In herinnering moet worden gebracht de eerder genoemde vier vernieuwingen die toentertijd met de uzi in de hand onder leiding van de Bevelhebber, Voorzitter van de Nationale Militaire Raad en Regeringsleider gepredikt werden, maar uiteindelijk tot de hierboven opgesommende wapenfeiten resulteerden.
Veel van zijn huidige jonge volgelingen waren toen niet eens geboren en anderen waren nog te jong om zich de narigheid waarin hun ouders zich toen bevonden te kunnen herinneren. Het is daarom een morele plicht van alle ouders en eventuele begeleiders om hun kinderen die volgend jaar voor de eerste, tweede of derde keer naar de stembus zullen gaan, te informeren, over de wantoestanden die 29 jaar geleden onder leiding van dezelfde persoon zijn geintroduceerd en totaal langer dan 12 jaar hebben geduurd.
Het is eveneens van belang om daarbij de tijdschriften, kranten, nieuwsberichten, pampfletten, televisie beelden en interviews van de periode 1980 tot en met 1992 naar boven te halen, zodat vooral de jonge stembusgangers bij het maken van een keuze op 25 mei 2010 kunnen kiezen tussen een zogenaamde “nieuwe orde” en de in ere herstelde en gevestigde “RECHTS ORDE”, waarvan zij thans met volle teugen genieten.
NPS persdienst
zaterdag 17 oktober 2009
DE WEST 100 jaar
Medewerkers van De West ontvingen gistermiddag op het presidentieel paleis het ridderschap in de ere-orde van de Palm. Uitgever George Findlay werd commandeur in de ere-orde van de palm.De president sprak zijn waardering uit voor het doorstaan van twee Wereldoorlogen, economische crises en de militaire dictatuur door De West. Venetiaan complimenteerde Findlay met het feit dat hij het enige avondblad van Suriname heeft weten te handhaven
Findlay sprak zijn dank uit voor alle onderscheidingen en vond het een mooi eerbetoon aan de ex- en huidige werknemers van De West, die moeilijke werkomstandigheden hebben gekend. “Op momenten hebben we over bepaalde dingen niet kunnen schrijven. Ik hoop dat we nooit meer in een periode terechtkomen waarin we geknecht worden”, zei Findlay.
De 72-jarige Stanley Boyd maakte de moeilijke tijden in de jaren tachtig mee. “Ons bedrijf werd kapotgemaakt: we waren zestien maanden gesloten. Ik was alleen niet aanwezig op het moment dat de inval bij ons werd gedaan.” Boyd maakte als zetter en drukker bij de krant de overgang mee naar de drukpers. “Dat was een grote vooruitgang. De technologie slaapt niet. Alles ging veel beter.” Boyd werkte vijftig jaar bij de krant en ging vier jaar geleden met pensioen. Twee weken geleden hoorde hij van de onderscheiding die hij zou krijgen. “Ik heb er naar uitgekeken. Dit is een kroon op mijn werk en een grote eer voor mij.”.-.
Bron DWT
Abonneren op:
Posts (Atom)